رمز سابق از مصائب موقت

برای نمایش مطلب باید رمز عبور را وارد کنید

چهارشنبه

کارم که تمام شد زنگ زدم الف گفت بیا خورشت کرفس دارم میپزم گفتم دوست پسرت می اد می خوره ..خندید..خندیدم در ظاهر اما چرت بود خنده ام .قبلش مسیر اصفهان به بهارستان را گریه کرده بودم و رفته بودم دادگاه ..مسیر برگشت هم گریه کرده بودم ..بی صدا ..یه جوری که نمی دونم چه جوری است اشکام میریزه ..انگار بدنم قدرت تاب اوری دیگه نداره .صبحونه نخورده بودم ....رفتم یه سیب زمینی گرفتم ...رفتم تو پارک ...یه جایی که فکر می کردم هیشکی 1. 30 ظهر نمیره ..اما دو تا فنچ عاشق اومدن ...بلند شدم اومدم خونه ..ناهار دیگه نخوردم تا الان که ساعت 9 شب و معده ام تیر می کشه ولی معده ام ترش می کنه و دهانم تلخه ...اشکام داره می ریزه ..ظهر یک دفعه خوابیدم ..منی که هیچ سابقه نداره بخوابم از ساعت پنج تا الان فقط زل زده بودم به لب تاب به زور یه تجدید نظر نوشتم ...احساس تهی بودن دارم ظهر به الف گفتم واقعا به زور روی پاهام بند هستم ..زنگ زدم یه جای نوبت گرفتم واسه 23 بهمن ..انگار صد سال دیگه است این 23 بهمن ..این ها می نویسم که بلکه ذهن ام سبک شه ...

نمی دونم شاید همه این حال بدم مال نزدیکی 8 دی باشه ..

برای نوشتن

صبح یه دادگاه مهم داشتم از اون دادگاه ها که هر وکیلی می‌توانست با نمدش یه کلاه معروفیت درست کنه ...اما بی سر و صدا رفتم اومدم قسمت دردناک اش این بود که حق الوکاله همکارم که وکیل معروف پرونده بود ده برابر من بود و کار خاصی هم نکرد ..از کلاس گذاشتن همکارهام خسته ام قشر ما یه جوری که همه خاطرات خفن از پرونده های خفن تعریف میکنن که به نظرم بالای ۹۰ درصد دروغ میگن 

عصر یه تماس عجیب از همکاری داشتم که چرا تو اون پرونده استعفا دادیم وکیل یکی از متهمین پرونده بود ...

این وسط ها های های گریه کردم ...من به اون قاتل هایی فکر کردم که قاتل نیستن و قتل گردن میگیرن اگه الان کسی بیاد این کار ازم بخواهد قبول میکنم..من جرات مرگ خودخواسته ندارم ولی هرچی زور میزنم زندگی ام هیچی نداره 

حتی این دویدن برام مهم نیست ...پول و پرونده و دانشگاه هرچیزی برام اهمیت ندارد 

همه کار کردن ام واسه اینه خدا دست جلو کسی دراز نکنه 

که این جماعت نابودم کردن