۱۷ ربیع

یادش نیست ‌‌....باشه هم مهم نیست حتما ...

که یه همچین عیدی ...چند سال پیش ...

حالم چقدر بده...کلمه ندارم ...اشک تا دلتون بخواهد 

 روایت اخر ...

کی تمام میشه ...

نشستم تو دادگاه خانواده ..معاضدت ..معاضدت فسمتی است که وکلا موظف اند بنا بر برنامه حضور پیدا کنند و مشاوره رایگان بدهن ...من نشسته بود تو دادگاه خانواده ..جایی که توش گریه کردم ..بهم توهین شد و ادم ها نشستن جلوم و از دردهایی گفتن که خیلی هاش را با پوست و گوشت حس کردم ...این همون دادگاهی که من توش خورد شدم ..همون ساختمانی که پله هاش نمی دیدم ازش اومدم پایین ...

تو این ساعت تو این لحظه یه جایی دارند عکس هام اتیش میزنند همان هایی که فکر کردم توش خوشبختم ...اون کجا است .احتمالا پیش زن جدیدش ..حدس میزنم ..دروع چرا تولدم منتظر بودم پیام بده..۴ سال گذشته هم نداده بود ..اما من خر اما من احمق منتطر بودم ..مثل اون زنی که نامه طلاق داشت و میپرسید میشه بعد طلاق صیعه اش بشم ...چم شده دوباره ...چه مرگمه ...

ابان

این همون ابان پارسال است که دلم پر از نگرانی بود که به خودم گفتم شد شد نشد ..فدای سرم ..نگران ازمون جامع بودم. برگشتم بهش گفتم تا اذر ...تاشب یلدا ببین چند چندی ..نشستم سر جامع ...خون شد ...بنزین گرون شد . الف ماشینش گیر کرد وسط اتوبان ..خون شد ..دلار گرون شد ...میم نموند ...جامع قبول شدم . میم رفت ..شکستم ...دیروز که خسته بودم . کل شهر بالا و پایین رفته بودم . سه تا دادگاه و دادسرا سر زده بودم . یهو دیدم دارم از دم فلان فست میگذرم که بهش گفته بودم اینجا را دوست دارم ..زدم زیر گریه ...یه اهنگی بود میگفت زنش را هم دوست دارم ... زخم اش هست ..دروغ چرا ..دردش هست ...ابان امسال است ..اختبار دارم .یه عالم کتاب نخونده ..یه عالم جزوه مونده ...تز ننوشته ..جرات نمی کنم طرف های استاد راهنمام پیدام بشه ...من چقدر دلم می خواهد یه هفته برم یه جا هیشکی نباشه ..خودم باشم..می دونی از خودم دلخورم خدا ...من ناامیدم ...اصلا این پست معنا نداشت که ...چرا اشکم هی میاد ...چمه من....