کافی نبودن

من همیشه ترس کافی نبودن یه گوشه ذهن ام هست . 

مثل اینکه هزار بار پروپوزال بالا و پایین می کنم و لحظه اخر ارسال برای استاد راهنمام تردید می کنم .مثل نوشتن لایحه دفاع که لحظه اخر که می خواهم ارسالش کنم تردید می کنم .مثل قبول وکالت شخصی که نمیشناسمش ...

شجاعت، ریسک پذیر بودن بخش مهمی از کار من تشکیل میده ..من ادم ترسویی نیستم ..اما همیشه احساس می کنم کافی نیستم .

مثل اون اواخر که بهش گفتم ببخش برات کافی نبودم .خارج از قضیه که نگاه می کنم این کافی نبودنم همش زخم ها درون من است 

مثل وقتی که رتبه دو رقمی کنکورم برای خانواده کافی نبود .مثل وقتی که وکیل شدن شغل کافی نبود

مثل وقتی که زندگی ام زندگی کافی نبود ...

می دونید من زیاد سخت می گیرم به خودم .....رها بودن  و رها کردن بلد نشدم .من همیشه قوی بودن در ایستادن دیدم نه در رها کردن 

اما مدت ها است دارم تمرین می کنم . من با همین عیب هام ..با همین کافی نبودن هام ..با همین زخم ها ،حق دارم ارامش داشته باشم ...

اینکه ادم درجا نزنه خوبه ولی یه وقتی هم باید از دویدن دست برداره بشینه ...

حالا من نرسیده به سی سالگی دست برداشتم ..پذیرفتم خیلی چیزها را ندارم نمیشه ...نیست 

کاش برسه اون روز که گله نداشته باشم ..بابت از دست دادن ها ....